Tranen met tuiten huil ik in het klaslokaal van mijn kleuter. Zijn juffen hebben mij net verteld dat hij in groep 3 niet in de klas komt met zijn twee beste vrienden. Ik voel me machteloos en voordat ik het weet, springen de tranen in mijn ogen. Mijn zoon, die wordt gescheiden van zijn beste vrienden. Dit kun je toch niet maken?
Met grote krokodillentranen op een kleuterstoeltje
Voordat ik moeder werd, had ik werkelijk geen flauw benul van alle dingen waar je als ouder tegenaan loopt. Je kunt je er gewoonweg geen voorstelling van maken. Sinds ik moeder ben, kun je me gerust een emotioneel wrak noemen. Ik maak me zorgen om dingen waarvan ik eerder niet wist dat ik me daar zorgen over kon maken. En als het om mijn kinderen gaat, kan ik het vaak niet droog houden.
Daar zit ik dan, met grote krokodillentranen op een kleuterstoeltje. Huilen is een biologische reactie op stress of spanning, maar ik schaam me te pletter dat de tranen maar blijven komen. Niet gewoon tranen die over je wangen biggelen, maar de ‘ugly cry’. Tegelijkertijd voel ik de spanning letterlijk wegvloeien. Zonder twijfel vind ik het idee dat mijn kleine baby (ja oké, nu een stoere kleuter) naar groep 3 super spannend.
Nog vol ongeloof probeer ik te recapituleren wat er net tegen mij is gezegd. Ondertussen hoor ik vaag de toelichting van de juffen over het proces van de klassenindeling. Er wordt gekeken naar allerlei verhoudingen en keuzes gemaakt op basis van diversiteit. Mijn zoon is hen even lief als de andere kinderen in de klas, heeft een sterk karakter en maakt snel vrienden. Ze hebben een keuze moeten maken.
Hoe moet ik dit aan mijn kind vertellen?
Begrijp me niet verkeerd, zo’n klassenindeling lijkt me een behoorlijke puzzel. Iets wat je onmogelijk voor iedereen goed kan doen, volgens mij. Maar zijn dit goede redenen voor deze klassenindeling? Met knallende hoofdpijn ga ik richting huis. Ik ben blij dat ik de juffen van mijn zoon persoonlijk heb gesproken. Maar wat ga ik tegen mijn zoon zeggen? Ik wil niet dat hij het gevoel krijgt dat hij er niet bij hoort. Het allerliefste wil ik dat mijn zoon lekker in zijn vel zit en een fijne schooltijd heeft. Zijn welzijn vind ik het allerbelangrijkst. We willen toch allemaal het beste voor ons grut?
Thuis dringt het tot me door wat de juffen tegen mij hebben gezegd. Ik realiseer me dat ik de indeling alleen vanuit mijn visie heb bekeken. Ik weet dat zijn juffen mijn zoon in hun hart hebben gesloten en het beste met hem voor hebben. Daar twijfel ik ook niet aan. Misschien moet ik hen vertrouwen dat zij de beste keuze hebben gemaakt.
Hoe dan ook, het belangrijkste vind ik de reactie van mijn kind op dit gebeuren. Ik besluit om deze kwestie langzaam te brengen. Mijn onvrede, teleurstelling en angst over de klassenindeling probeer ik niet op mijn zoon te projecteren. Ik probeer kalm te blijven en vertrouwen uit te stralen en vertel mijn zoon dat je niet bij elkaar in de klas hoeft te zitten om vrienden te zijn. Tot mijn verbazing reageert mijn kind een stuk relaxter dan ik. ‘Maakt niet uit, mam. We kunnen nog buiten spelen.’ Wat heb ik toch een sterk kind, realiseer ik me. Zo jong, maar zo ontzettend wijs. Nog dagelijks leer ik van mijn kinderen. En geloof me, er is geen les zo leerzaam als die van het ouderschap.
Lees ook: Maak werk van je talent
