Vreselijk zeuren omdat ik mij in de vroege ochtend in de trein moest wurmen of mopperen wanneer je man voor de zoveelste keer de prullenbak niet heeft geleegd of de verkeerde yoghurt heeft meegenomen. Ik kon er wat van. Ik zag altijd beren op de weg, mitsen, maren en bezwaren. En ik kon ongelofelijk mopperen als dingen anders liepen dan ik had bedacht of verwacht. Mijn glas was halfvol en ik bekeek dingen vaak negatief. Ik vergat om te genieten.
Positief denken kun je leren
Niet iedereen is geboren met het positiviteitsgen, zullen we maar zeggen. Maar dat betekent niet dat je het daarbij hoeft te laten zitten. Met mijn negatieve houding zat ik mijzelf dwars en ik begon te realiseren dat ik zelf de handen uit de mouwen moest steken om te veranderen. Positief denken komt niet aanwaaien, maar kun je leren. En dat is niet moeilijk of ingewikkeld, maar eigenlijk slechts een kwestie van doen. Ik begon dagelijks affirmaties uit te spreken om mijn zelfbeeld een oppepper te geven en noemde elke dag drie dingen op waar ik dankbaar voor ben. Natuurlijk voelde dit super geforceerd. ‘Nou vooruit dan maar, omdat het moet’.
Het leven door een roze bril bekijken
Maar ik merkte dat ik er steeds beter in werd. Mijn gemoedstoestand en manier van denken en doen veranderde. Ik begon alles zonniger in te zien en positief denken werd steeds vanzelfsprekender. Door dankbaar te zijn, kun je zaken in een ander perspectief plaatsen als het een keertje tegen zit. Het is een manier om te relativeren en te beseffen dat niet alles zo vanzelfsprekend is. Maar ook een manier om door te blijven gaan als er pijnlijke situaties zich voordoen in je leven.
Dankbaar zijn als tweede natuur
Iedere ochtend probeer ik mijn dag te beginnen met een portie dankbaarheid. Zo start ik met een positief gevoel en door dit dagelijks te herhalen, creëer ik een gewoonte. Ik haal bijvoorbeeld positieve herinneringen op, sta stil bij het moois dat nú al gebeurt of kijk vooruit naar leuke dingen die ik heb gepland. Maar niet altijd. Gisteren was zo’n dag waarbij ik mopperde, omdat ik al voor 7 uur ’s ochtends in de file stond op mijn woonplaats uit te komen. En het voelde al als een opgave om naar kantoor te gaan. Extra vroeg opstaan, haasten om de kinderen aan te kleden, geen tijd voor mezelf en ik heb al moeite met die donkere dagen…
Als ik aan het einde van de dag weer met een fikse regenbui in de stomme file sta, hoor en zie ik overal ambulances en brandweerwagens rijden en voel ik angst. Zodra ik mijn auto heb geparkeerd, bedenk ik me dat ik ontzettend dankbaar mag zijn dat ik mijn mannen weer zie en in de armen kan sluiten, veilig thuis ben gekomen, niet elke dag in de file sta en in tijden niet zo heb gelachen met collega’s. ‘Groepsknuffel!‘ roep ik als ik mijn jongens zie. Ik knuffel ze totdat ze zich los wurmen. Dankbaar zijn hoeft niet groot te zijn. Ik merk juist steeds meer hoe ik de kleine dingen waardeer die ik eerst vanzelfsprekend vond. Je zult merken dat dankbaar zijn je steeds makkelijker afgaat als je er elke dag even bewust mee bezig bent.
Lees ook: Genki! De 10 gouden regels uit Japan voor een gelukkig en zinvol leven
