Mijn hartslag zit hoog. Het was weer raak vanochtend. Ik ben een rotmoeder, omdat ik de kleding niet op de poef had gelegd, maar op de tafel en dat is irritant. Ik gaf yoghurt met cruesli, terwijl er was gevraagd om cruesli met yoghurt. Omdat er strepen op de sokken zitten en de nieuwe sokken ook nog gedeeld moeten worden met kleine broer. Ik word voor rotmoeder uitgemaakt, omdat het leven oneerlijk is als je op je prachtige mountainbike naar school moet fietsen en je broertje achterop zit. Omdat je überhaupt naar school moet of omdat je geen spelletjes mag spelen op de IPad of naar schreeuwende gamers mag kijken op YouTube. Omdat je geen cola mag. En zo kan ik nog wel even door gaan. Dit alles gaat gepaard met heftige emoties.
Met alles wat ik zeg of doe escaleert de boel
Als ouder moet ik de rust bewaren, maar bij alles wat ik zeg of doe escaleert de boel. Ik voel me machteloos. De stemmingswisselingen van mijn kind overweldigen mij en de driftbuien leveren stress op. Soms zit ik met m’n handen in het haar en weet ik het ook even niet meer. Op die momenten vind ik het moederschap zwaar. Ik trek mezelf in twijfel. Ben ik wel een goede moeder? Ik schaam me, omdat ik me geen raad weet met zo’n driftbui en ook de rust niet kan bewaren. Wat zullen de buren wel niet denken? Ik voel wel eens veroordelende blikken in mijn rug prikken, terwijl ik juist wat steun en begrip kan gebruiken.
Als ouder of opvoeder heb je af en toe vragen, dat is normaal. Op nji.nl vind je betrouwbare informatie over opvoeden en opgroeien.
Het komt wel goed, schatje
Emotie eten doe ik op de momenten dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik denk dan maar aan één ding: Ik moet eten. Letterlijk en figuurlijk demp ik de emoties door ze weg te eten. Het heeft een kalmerend effect op me en het leidt me af van mijn negatieve gevoel. Op die momenten eet ik niet om mijn lichaam te voeden, maar om een goed gevoel te krijgen. Om die machteloosheid om te zetten naar een goed gevoel. Het is als een soort beloning voor alle ‘ellende’; een manier om ermee om te gaan. Even vind ik troost, maar het gevoel is kortstondig. Daarna volgt een rotgevoel en baal ik van mijn snaaigedrag.
Want die gevoelens die ik had, zijn er na een reep chocolade en zak chips nog steeds. Waar ik op die momenten eigenlijk naar op zoek ben, is een warm gevoel. Ik wil eigenlijk rust en het gevoel hebben dat ik er mag zijn. Dat het wel goed komt. Steeds beter realiseer ik mij dat ik mijn negatieve gevoelens niet kan weg eten en een andere manier moet vinden om met mijn negatieve emoties of stress om te gaan. Door erover te praten of afleiding te zoeken door te sporten. Vanochtend maakte ik na dit voorval een wandeling door de natuur. Dat gaf me rust én een goed gevoel. Het losbreken uit deze vicieuze cirkel is lastig, maar ik maak kleine stapjes in de goede richting.
