‘Ik heb een afspraak gemaakt bij een diëtist, maar durf het eigenlijk niet te zeggen.’ Een vriendin vertelt me dit in vertrouwen. Het is juist zo ontzettend moedig van haar dat ze deze stap heeft gezet. Hulp vragen getuigt juist van bescheidenheid en zelfkennis. Het is geen teken van hulpeloosheid, maar het bewijst dat je voor jezelf op komt. Hulp vragen is dus helemaal oké. Ik vind het zo jammer dat we schaamte voelen om hulp te vragen aan een diëtist, psycholoog of therapeut. Een expert is er juist om jou te helpen bij het maken van de juiste keuzes.
Het is ook nog eens zonde, want samen kom je verder dan alleen. Je hoeft het echt niet van de daken te schreeuwen, maar het kan helpen om je inner circle te vertellen dat je van plan bent om gewicht te verliezen, je leefstijl wilt veranderen of aan je persoonlijke ontwikkeling werkt. Je neemt ze in vertrouwen en zo kunnen zij rekening met jou houden door bijvoorbeeld niet continu allemaal ongezond eten onder je neus te zetten. Of omdat ze je willen steunen, gaan ze eerder mee een rondje wandelen.
Ik was kandidaat-notaris
De schaamte voor het vragen van hulp heb ik ook ervaren. Ik was bang dat anderen mij minder competent of labiel zouden vinden en ik vond het moeilijk om ‘de controle’ los te laten. Ik liet het zo ver komen, dat ik bij mijn eerste baan ’s middags tijdens de lunchpauze huilend op een bankje in het park zat. Het lukte me niet op eigen kracht om de knoop door te hakken en een andere baan te zoeken. Daarom heb ik hulp gezocht. Ik maakte een afspraak bij een therapeut en ik vond het praten over mijn gevoelens in eerste instantie maar super ongemakkelijk. Maar een goede therapeut weet je gerust te stellen en is begripvol. Uiteindelijk vond ik het toch fijn om te praten met iemand die juist niet zo dichtbij me staat. Een goede therapeut stelt diepgaande vragen die soms best confronterend kunnen zijn, maar die vragen kunnen wel helpen om zelf ook alles op een rijtje te krijgen. Door deze gesprekken kreeg ik zelfvertrouwen en moed om voor mezelf op te komen, de knoop door te hakken en van carrière te switchen. In de blog Carrièreswitch schreef ik hier al eerder over.
Aanpassingsstoornis
De laatste tijd komt er steeds meer aandacht voor de realistische en moeilijke kant van het ouderschap. Daar kan ik over meepraten. Iets wat ooit mijn diepste geheim was, omdat ik me ervoor schaamde. Als jonge moeder was ik de wanhoop nabij en daar loop je nu eenmaal niet graag mee te koop. Eerder schreef ik over de tropenjaren, die ik als traumatisch heb ervaren. ‘Doodmoe en uitgeput zijn’ was een understatement is en elke minuut van de dag liep ik op je tandvlees. Alles was teveel.
Op Social Media lijkt iedereen het dik voor elkaar te hebben, maar ik was doodvermoeid, liep rond met een schuldgevoel en de oneindige lijst met tekortkomingen aan man, baan, kroost en mezelf. Waarom lukte het andere moeders wel en mij niet? Hierdoor durfde ik te lang geen hulp te vragen. Nu weet ik dat je er niet alleen voor hoeft te staan. Durf hulp te vragen, want ‘it takes a village to raise a child’.
Neem eventueel een kijkje op Rijksoverheid.nl om te kijken waar je hulp kunt vinden bij psychische klachten.
